Marie Kessels (1954) debuteerde in 1991 met de roman Boa, over een jonge vrouw die zichzelf gedurende een zomer opsluit in haar huis. Het blijkt geen gemakkelijke opgave, omdat zij voortdurend met haar eigen opstandigheid en wispelturigheid wordt geconfronteerd. In haar tweede roman Een sierlijke duik (1993) verdient de vrouwelijke hoofdfiguur geld met poseren als naaktmodel, ze dwingt zichzelf tot het volhouden van steeds pijnlijker wordende poses. Haar roman De god met gouden ballen (1995) werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs en meermalen herdrukt. Ook hier gaat het om begrenzingen: de hoofdpersoon Veer is opgesloten in een stationskiosk waar zij werkt. Voor haar in 1998 verschenen boek Ongemakkelijke portretten kreeg ze de Multatuliprijs. In 2002 verscheen Het nietigste, een reeks bespiegelingen over liefde, geest, lichaam, erotiek en kunst, die behoort tot de hoogtepunten uit haar werk. Datzelfde jaar kreeg ze de Anna Bijnsprijs. Vervolgens publiceerde ze in 2005 het prachtige, veelkantige Niet vervloekt. In 2009 verscheen haar roman Ruw, gevolgd door de roman Het lichtatelier in 2012, over Ilse die na de dood van haar geliefde in de beslotenheid van haar kleine huis papier gaat scheppen.

De roman Brullen (2015), stond op de longlist van de ECI Literatuurprijs en is een roman over lawaai; over de dagelijkse kwelling en hoe die in iets subliems kan veranderen.
In het voorjaar van 2018 verschijnt haar tiende boek Veldheer Banner dat Marie Kessels als haar levenswerk beschouwt en een nieuw hoogtepunt vormt in haar veelgeprezen oeuvre. Ze heeft in deze roman de stem gevonden van een man met parkinson die met zijn vogelstem tegen de aftakeling in praat.