De omvang van de verwoesting van de Duitse steden in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog was gigantisch. Opvallend genoeg is er in de Duitse literatuur over de bombardementen van de geallieerden vrijwel niets terug te vinden. W.G. Sebald stelt, dat het voor de literatoren blijkbaar belangrijker was om hun eigen positie te herdefiniëren dan de werkelijke omstandigheden weer te geven. Sebalds analyse van het gebrek aan aandacht in de literatuur voor deze catastrofe leidde in Duitsland tot felle discussies. Zijn harde aanval op het politiek correcte geweten van de literatoren fungeerde als knuppel in het hoenderhok. Sebald had het over ‘het onvermogen van een hele generatie Duitse schrijvers om dat wat ze hadden gezien op te tekenen en een plaats te geven in ons geheugen’, en raakte daarmee een tere plek. Sebald brengt zijn gedachten naar voren met een grote rijkdom aan materiaal, even elegant als scherp, in de hem zo kenmerkende schitterende stijl.