‘Moslimmeisjes mochten wel binnen in de discotheek, zeker als ze mooi waren. Wij niet. Wij reden ’s nachts rondjes door Brussel. Het was alsof ze onze vrouwen hadden afgepakt. Dat hakt erin als je jong bent.’
Drie jaar na de aanslagen in Brussel waarbij hij zijn vrouw Loubna verloor, klinkt de stem van Mohamed El Bachiri scherper dan ooit. Met grote precisie vertelt hij over zijn jeugd in Molenbeek, zijn leven als vader van drie kinderen na de dood van zijn vrouw en zijn visie op verbroedering als basis voor de toekomst.
Daarbij is hij even kritisch voor witte onverdraagzaamheid als voor islamitische kwezelarij. Eigenhandig schetst hij de contouren van een moderne, open samenleving waarin verschil mag bestaan en menselijkheid prevaleert. Vanuit zijn eigen, bodemloze verdriet geeft hij een indrukwekkende getuigenis vol wijsheid en liefde. Zijn taal is eenvoudig, zijn boodschap is groots.