Richard Flanagan schreef een meesterwerk over de gruwel van de oorlog en de onmogelijkheid van de liefde
Augustus, 1943. In een uitzichtloos Japans krijgsgevangenenkamp aan de Birma-Siam Dodenspoorlijn wordt de Australische legerarts Dorrigo Evans achtervolgd door een vroegere liefdesaff aire met Amy, de jonge vrouw van zijn oom. Terwijl hij knokt om zijn manschappen van uithongering, cholera en andere wreedheden te redden, krijgt hij een brief die zijn leven voor altijd zal veranderen.
De smalle weg naar het verre noorden is een gruwelijk mooi coming-of-ageverhaal, niet alleen over de onmenselijkheden en de verschrikkingen van de oorlog, maar ook over de liefde in al haar vormen. Het is het relaas van een oorlogsheld die hunkert naar passie en erkenning, alleen maar om erachter te komen wat hij verloren heeft.
‘Waarom is er in het allereerste begin altijd licht? Dorrigo Evans’ vroegste herinneringen waren aan zonlicht dat scheen in een kerk waar hij met zijn moeder en grootmoeder zat. Een houten kerk. Verblindend licht, en hij liep met onvaste stapjes heen en weer, telkens dit bovenaardse welkom in en dan weer terug, in de armen van vrouwen.’