In 1944 werd Marceline Rozenberg samen met haar vader gedeporteerd. Hij kwam in Auschwitz terecht, zij enkele kilometers verderop in Birkenau. Beiden verkeerden in grote onzekerheid hoe het de ander verging. Op een dag slaagde haar vader erin Marceline een briefje te bezorgen met daarop een paar geruststellende woorden. Een dierbaar geschenk voor zijn vijftienjarige dochter. Op de eerste en laatste zin na is ze vergeten wat hij schreef.
Bijna zeventig jaar later schrijft Marceline haar vader een antwoord. Ze probeert de woorden terug te vinden en tot leven te wekken wat uit haar geheugen moest worden gewist. Ze vertelt hem hoe zijzelf wél terugkwam, maar hoe niemand op haar thuiskomst zat te wachten. En je kwam niet terug is een ode aan een vader, een liefdesverklaring, en tegelijk een bitter relaas over de onmogelijkheid om verder te leven.
'Ik zie dat briefje weer voor me dat je me daar in handen hebt gespeeld, een slordig stuk papier, aan één kant afgescheurd en ongeveer rechthoekig. Ik zie je naar rechts hellende handschrift en een stuk of vijf zinnen die ik me niet herinner. Van één regel ben ik nog zeker, de eerste, “Lieve kleine meid,” van de laatste ook, je handtekening: “Sjlomo”. Alles ertussenin weet ik niet meer. Ik zoek, maar kan het me niet herinneren.’
