Het lijken scenario’s, de gedichten in Het tankstation op de route. Ze suggereren een verhaal, een dramatische ontknoping, een mogelijke opeenvolging van scènes op weg naar het noodlot. De suggestieve taal, de veelal gewone zinnen die in een verrassend verband bij elkaar zijn gebracht, het zijn bouwstenen van een bundel die doorkijkjes biedt naar een voorstelbare werkelijkheid, die soms aan ons begrip ontsnapt, maar die verdraaid veel lijkt op wat we om ons heen kunnen waarnemen: die doodgewone alledaagse wereld, die vaak net zo merkwaardig en ongrijpbaar is als welke verzonnen wereld ook.