In haar fluisterende, onnadrukkelijke maar daarom niet minder precieze en ritmische stijl dringt Miriam Van hee op welhaast terloopse wijze door in gemoedstoestanden waarvoor we ontoereikende woorden gebruiken als weemoed en verlangen, verwachting en teleurstelling, besluiteloosheid en onzekerheid. Ze durft over gevoelens te schrijven, zonder sentimenteel te worden, met de ratio, nooit veraf. Want schrijven is een vorm van nadenken voor haar, een poging duidelijkheid te krijgen, onder andere over haar eigen verleden.