In de badkamer hing de gids van Parijs over het wasrek te drogen. Ze kleedde zich uit en gooide de kledingstukken in de wasmand. Toen liet ze het bad vollopen met gloeiend heet water, zo heet als ze kon verdragen. Langzaam liet ze zich zakken. Haar voeten, benen en buik kleurden rood. Ze was een garnaal, met een stevig pantser en een klein geheugen. Dichtbij de bodem dreef ze, onbeweeglijk, tot er iets langs kwam om haar scharen in te zetten.
De personages uit de verhalen van Sanneke van Hassel zoeken een manier om grip te krijgen op hun leven. Hoe ingewikkeld dat is blijkt in deze eigenzinnige bundel keer op keer. Iets groter dan zijzelf is hen de baas. Soms gebeurt er niets en neemt de verbeelding het over, is er een gedachte die zich uitbreidt en niet wil stoppen.
De stijl van de verhalen in dit debuut is helder en poëtisch. Het staat vol scherpe observaties en altijd is een onderhuidse spanning voelbaar. IJsregen is een veelzijdig debuut van een schrijfster met de gave de feiten te laten spreken zonder expliciet te worden.
‘De eerste maand is samen uit het raam staren, zijn hand op mijn buik.’