'In 2004 had ik het geluk een aantal keren te mogen optreden met de spetterende band van Corrie van Binsbergen. Ook Remco Campert en Toon Tellegen viel deze eer te beurt. Voor de gemiddelde schrijver is zo'n performance zowel een verrukking als een verschrikking. Het heerlijke van het met muzikale ondersteuning voorlezen uit eigen werk, zit hem in het warme bad waarin de muziek je woorden dompelt. En in het bedwelmende gevoel dat je, hoewel je zelf geen enkel instrument kunt bespelen, toch een avond lang een heuse muzikant bent. On the road en one of the boys. De verschrikking zit hem in de voortdurende angst dat je te vroeg of te laat zult inzetten of je zult verspreken. Het kenmerk van topmusici als die van Corrie is immers dat zij geen fouten maken. Nooit. O zeker: na afloop van zo'n concert zijn zij maar zelden tevreden over de geleverde prestatie, maar dan geldt die zelfkritiek altijd een zo onnozel slippertje dat de voorlezende schrijver het in het geheel niet gehoord heeft. Van echte verblazingen, verstrijkingen of verplukkingen is bij hen geen sprake, dat zult u wel horen. Maar de verteller begaat (live!) een paar versprekingen; naar alle waarschijnlijkheid omdat hij af en toe meer opging in Corrie's noten en accoorden dan in zijn eigen woorden. Zo onweerstaanbaar zijn de musici en de speciaal voor deze verhalen geschreven melodieën van Corrie van Binsbergen.' - Kees van Kooten