Stijn Vranken schreef een donkere lofzang op het licht van de twijfel

Maak plaats van mij kijkt van een verontrustende afstand de mensheid in de ogen. Wat staan we hier eigenlijk allemaal te doen? Zijn we niet slechts drenkelingen in eigen zweet? Lachwekkende wezens, bij bosjes opgehangen aan de meest tegenstrijdige overtuigingen? Ach wij! Gaat het echt wel beter met ons dan zonder ons?

Maak plaats van mij is een ontwrichtende ode aan de onzekerheid, de onwetendheid, en bijgevolg aan de verwondering. Want tussen stelling en stilte, tussen leegte en geloof, tussen wetenschap en leugen ligt gelukkig altijd weer de twijfel, misschien wel de enige constante die ons bestaan beheerst.