Meneer Homan lijdt aan periodieke gewichtloosheid en ontploffingsgevaar. Het zijn de woorden die hem op hol doen slaan. Homan heeft liever stilte om zich heen. Kon de wereld maar zwijgen, zoals de volle maan. Of als de kei op zijn nachtkastje, die ’s nachts ‘op een halve meter van het warme, breekbare ei van mijn hoofd, zwijgend’ ligt. ‘Meneer Homan slaat op hol’ is een eigenzinnig, geestig verhaal over de onmacht van de taal.

Piet Meeuse (1947) is schrijver, essayist en vertaler. In zijn bundel Het lied van de ezelin (2007) merkt de taalfilosoof Deemstering op: ‘De taal is een toverdoos, meneer. Je kunt er prachtige illusies mee scheppen.’ Dat is precies wat Meeuse doet. Met aanstekelijk plezier vindt hij een heel eigen soort verhalen uit, waarin gestoeid wordt met gegevens uit de geschiedenis, literatuur en filosofie.