Na jaren van doorwaakte nachten vol wanhoop en angst begon Erwin Mortier weer te dichten. Precieuze mechanieken is het weergaloze resultaat. Terwijl de wereld ten prooi valt aan onze beschaving en de mens haar zintuig voor esthetiek dreigt te verliezen, staat de dichter op in de stellige overtuiging dat niets minder dan schoonheid de wereld kan redden van de welig tierende haat. In Precieuze mechanieken trekt Mortier ten strijde tegen de lelijkheid en stelt hij de pracht van de taal centraal. Hij knipoogt naar Flaubert, Zagajewksi en andere dierbare schrijvers die hij als zijn literaire vaders beschouwt. Ook richt hij zich, net als in zijn pijnlijk mooie roman Gestameld liedboek, tot zijn overleden moeder om zijn hart te luchten. Aan het slot spreekt zij terug, biedt hem een inkijk in het Hemelrijk en stelt haar zoon gerust.