'Er is niets dat blijft, behalve woorden waarmee Joris de wereld van zijn jeugd in beelden vat. Kijkend door de raampjes van een trein ziet hij zijn dorp “dat in de blauwe avond zijn daken als lammeren tegen het kerkschip samendreef. De hoge hemel daarboven, die wankel op de torenspits balanceerde.” Zo’n beschrijving is voor de eeuwigheid, zoals de meeste scènes die Mortier oproept. Vrijwel alle zinnen in Sluitertijd zijn van dezelfde schoonheid en beeldenrijkdom die we kennen uit Marcel en Mijn tweede huid. Het lukt Mortier eenvoudigweg niet om iets niet mooi of zelfs maar gewoon uit te drukken. Meer en meer beweegt zijn proza zich in de richting van poëzie waaruit iedere handeling is weggesneden en waarin het allemaal nog draait om het projecteren van beelden, het schrijven met licht.' – NRC Handelsblad