‘Simla, arm en vies.’ Zo begint Anneke Brassinga’s Spoken in de zon. ‘Juist hier, in dit spookachtig decor, in de koele berglucht vol regenwolken, is het slonzige, het sponzige alles absorberende van India sterker dan ooit voelbaar.’ Dan, de nachtbus naar Amritsar – stad van de onlesbare dorst. Op het station ziet B. ineens haar oude, gestorven oma voor zich in de gedaante van een bedelares. Als de nachttrein arriveert, laat ze zich tevreden door de wereld wiegen.