In dit poëziedebuut laat Rens van der Knoop zien dat hij een even scherp als liefdevol observator is van zijn omgeving en van zichzelf. Poëzie als genadeloos zelfonderzoek. Deze dichter zou ‘wreed en eenzaam en zacht’ willen zijn als een bergketen, maar ook ‘een vreemde’, ‘iemand die zelfs met gestrekte armen en ervaren handen niet te vatten is’. Het gaat in deze gedichten om afstand en nabijheid. Wie de ander wil kennen moet naderbij komen, maar distantie is noodzakelijk voor overzicht en het juiste perspectief. Rens van der Knoop toont dat het uiteindelijk de taal zelf is die een identiteit zo vorm kan geven dat iedere afstand wegvalt.

‘Ik heb lang naar handen gezocht
die zich om mij heen zouden vouwen’