'In gedetailleerd en zintuiglijk proza schetst Koolschijn een uitwaaierend leven waarin vooral veel mensen komen en gaan, maar dat bij elkaar wordt gehouden door een beperkt aantal constanten. Het toneel is daar wellicht de belangrijkste van. Een beroep dat hem niet altijd even gemakkelijk afgaat, maar waar hij, balancerend met faalangst, ambitie en zijn privéleven, toch houvast in vindt. Het is interessant om te lezen hoe hij voortdurend worstelt met verwachtingen van regisseurs, medespelers en publiek, met nieuwe speelstijlen en de onzekerheid die inherent is aan zijn vak. Koolschijn behoudt hierin een prettige eerlijkheid, ook naar zichzelf toe: hij spaart zichzelf noch de ander. [...] Het boek leest als een combinatie van dagboekfragmenten, memoires en proza – en is daardoor een mooi persoonlijk egodocument van de inmiddels gerenommeerde toneelspeler die zichzelf nog altijd als ‘de angstige tegenspeler’ omschrijft. [...] Het veranderend theaterlandschap is hier slechts een decor waarin hij zijn angst, twijfel en onzekerheden tentoonspreidt. Daarin is dit werk universeler dan ik vooraf vermoedde.' - De Theaterkrant