Een beetje schepper
schept met één hand
de dood en met de andere
het verlangen.

Duurt ongeveer een kwartier.

Volgt: een godganse week
om te lachen met hoe alles zich
daartussen
als vanzelf tot leven wringt.

En een eeuwigheid van verval.

De tweede, langverwachte bundel van Stijn Vranken. Over de hoogmoed van de geest, en over het onhandige doch onweerstaanbare gezwel daaromheen, lichaam genaamd. Over tederheid ook wel. En haat natuurlijk. Soms in subtiel gevecht, soms genadeloos hand in hand. Over hoe zelfs de zachtste streling weerstand vereist. Over het schijnbare licht van illusies. Over hoop, en hoe die drijft omdat ze hol is. Over het heerlijke gevoel ongelijk te hebben. Over seks en duizend herten in Parijs. Over u, kortom, en alles wat u bij daglicht beweert niet te zijn.

Vranken is op zijn best als hij zijn poëzie een tragikomische draai geeft. Jong, maar al erg ervaren, die Vranken.
- De Morgen