Frederik De Backer schrijft een ontroerend portret van Marc Wilmots
17 juni 2002. Op een perfect getrimd grasveld aan de andere kant van de wereld schildert Jacky Peeters, rechtsback van de Rode Duivels, de bal perfect op het hoofd van Marc Wilmots. 1-0. Dit is het WK voetbal. Dit is het onoverwinnelijke Brazilië. Hier wordt geschiedenis geschreven. Even toch.
Scheidsrechter Peter Prendergast keurt het doelpunt af. De Belgen zijn mentaal geknakt, Brazilië wint de match en wordt later wereldkampioen. Het was het doelpunt dat Wilmots' carrière moest bekronen. De bonkige aanvaller had zijn overige zevenentwintig internationale goals met plezier ingeruild voor die ene. Wilmots stopte als international en een jaar later ook als speler. Maar de bal liet hem niet los: naast het veld ontwikkelde hij zich tot intelligent analist en onvermoeibaar gangmaker. Het lijkt haast een speling van het lot dat hij nu naar Brazilie trekt, als bondscoach van een nationaal team dat eindelijk is herrezen.
In Wilmots gaat Frederik De Backer op zoek naar de man achter de legende. In een moeite door schetst hij een beeld van het Belgische voetbal van de laatste dertig jaar.
De Backer keert terug naar de sleutelmomenten in het leven van een voorbeeldspeler, met één vraag brandend op de lippen: wie is Wilmots?
