Op de website van De Revisor verscheen een column van Erik Lindner over Ramses Shaffy, zijn oom Vincent Walter en zijn roman Naar Whitebridge.
‘Als je van school kwam en je rook de patchoeli van hun bontjassen in de vestibule, dan wist je, Vincent en Ramses zijn er. Dan stormde je de trap op naar de kamer.’
(…)
‘Vincent werd de drijfveer voor de roman. Uiteindelijk speelt hij alleen maar een bijrol in het boek. Door zijn oom Vincent leert de jongen dat mensen verhalen maken van de werkelijkheid, er hun eigen versie van geven, wat zijn moeder ook doet als ze manisch is. De jongen wil dat niet, hij wil uitgaan van de waarneming, alleen exact noteren wat hij ziet. Pas later leert hij dat iedereen overal verhalen van maakt en hij dat ook zelf doet.’
Lees de volledige column hier.
Over Naar Whitebridge:
Als een winter ten einde loopt wordt een jongen naar zijn moeder in Schotland gestuurd. Na veel omzwervingen heeft zij samen met haar nieuwe liefde werk op een landgoed van een graaf gevonden. De moeder is manisch-depressief en de jongen belandt in een wonderlijke tussentijd. Belast met de zorg voor zijn moeder en zich langzaam bewust van de sluimerende manifestatie van de ziekte, zwerft hij eindeloos over het landgoed, waar de dreiging voelbaar is van het familiegeheim van de graaf.
‘Schitterend noteert Erik Lindner de dynamiek van manisch-depressieve ziekte, en hoe die inwerkt op een fijnbesnaarde jongensziel.’ – Nederlands Dagblad
‘Op ingenieuze wijze weet auteur Erik Lindner te beschrijven hoe het schijnbaar zorgeloze leven van de jongen wordt beïnvloed door de ziekte van zijn moeder. Lindners romandebuut is een ingetogen portret van zowel een familie als een ziekte en de spanningen en taboes rondom allebei.’ – Medisch Contact