Dit najaar presenteert De Bezige Bij in samenwerking met De Balie en De Correspondent vier pamfletten die stof zullen doen opwaaien. Alle pamfletten worden gepresenteerd met een debatavond in De Balie. De pamfletten zijn geschreven door Jonathan Holslag (Vlaanderen 2055), Willem Otterspeer (Weg met de wetenschap), Zihni Özdil (Nederland, mijn vaderland) en Simone van Saarloos (Het monogame drama).
Op donderdag 1 oktober zal als eerste in de reeks Vlaanderen 2055 van Jonathan Holslag worden gepresenteerd. Jonathan Holslag is als politicoloog verbonden aan de Vrije Universiteit Brussel en het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen.Na de presentatie zal Holslag in debat gaan met Peter Mertens, partijvoorzitter van de PvdA in België. De avond zal om 17:30 uur aanvangen. U kunt hier toegangskaarten kopen.
Over Vlaanderen 2055
Om vooruit te komen moeten we innovatief zijn, maar we durven niet meer te dromen van een betere toekomst. Toch moedigt Jonathan Holslag aan om juist dat te doen: te dromen en te blijven streven naar vooruitgang en naar een betere samenleving. In dit essay maakt Holslag dit concreet voor zijn eigen regio, Vlaanderen, en toont hij dat Europese gewesten wel degelijk een verschil kunnen maken als ze groots denken. Holslag daagt de lezer uit mee te reizen naar de nabije toekomst, naar een ideale samenleving waar het goed toeven is, alvorens uitgesproken pragmatisch de weg ernaartoe te bepalen en bijzonder concreet te beschrijven welke hervormingen nodig zijn om daar te geraken – van een slim energiebeleid tot een nieuwe industriepolitiek. Vlaanderen, zo stelt Holslag, zal progressief zijn of het zal niet-zijn.
Meer informatie over de andere Horzel avonden:
22 oktober: Nederland mijn vaderland van Zihni Özdil
‘Waarom snappen wij nog steeds niet dat Özdil ook een Nederlandse naam is?’ Dit is de centrale vraag die maatschappijhistoricus Zihni Özdil stelt. Nederland heeft ‘de Ander’ altijd onderdrukt, uitgebuit of hoogstens getolereerd. Özdil gebruikt de metafoor van pasteurisatie om ons historisch besef ten aanzien van de Nederlandse uitsluiting te duiden: de scherpe randen zijn ervan af gehaald opdat het de maag niet meer op hol brengt en makkelijk te verkopen is via onderwijs en massamedia. Het resultaat is een volstrekt gesegregeerd land waarin institutioneel racisme welig tiert. Maar het publieke besef erover blijft uit. Zonder ‘autochtoon’ of ‘allochtoon’ te sparen haalt Özdil genadeloos uit naar de ingebakken Nederlandse afkeer tegen diversiteit. In dit vlammende betoog pleit hij voor een nieuw, inclusief burgerschap.
Zihni Özdil (1981) is maatschappijhistoricus en columnist voor de Rotterdam-bijlage van NRC Handelsblad. Aan de Erasmus University College doceert hij over globalisering,
burgerschap en politieke economie.
5 november: Weg met de wetenschap van Willem Otterspeer
Vanouds was de universiteit een instelling voor gedegen onderwijs. Pas met de ontwikkeling van de moderne natuurwetenschap, in de loop van de negentiende eeuw, kreeg het onderzoek aan de universiteit een vaste plek. Dat Onderzoek bleek een koekoeksei: het getal verdrong het woord, het meetbare kwam in de plaats van het onweegbare. In dit pamflet betoogt Willem Otterspeer dat er twee vormen van kennis bestaan: die welke op zekerheid is Gestoeld, en die welke waarschijnlijkheid als norm hanteert. Door de opkomst van de bèta-wetenschappen is de ‘zekere’ kennis de enige maatstaf geworden. Met alle gevolgen vandien: uit de hand gelopen specialisatie, Overproductie en versplintering van het onderwijs.
Willem Otterspeer is hoogleraar geschiedenis in Leiden. Hij schreef een tweedelige Hermans-biografie: De mislukkingskunstenaar (2013) en De zanger van de wrok (2015).
19 november: Het monogame drama van Simone van Saarloos
Steeds meer mensen leven alleen. Maar wanneer we spreken over liefde – in het café, in reclames, films en zelfs in officiële wetgeving – blijkt een vaste, monogame relatie nog steeds de norm. Single ben je ‘nog’, ‘weer’ of ‘even’. Het stijgend aantal singles wordt vaak geduid als een symptoom van individualisering en epidemische bindingsangst. Mensen zouden geliefden ‘shoppen’, aan keuzestress lijden, overgave missen en geen toewijding tonen. In plaats van de exclusieve relatie als de ultieme verbinding te zien, vraagt Simone van Saarloos zich af hoe we op individuele wijze relationeel kunnen leven. In Het monogame drama stelt zij dat singles de wereld verbeteren: ze spreiden hun sociale risico, gaan gevarieerde verbintenissen aan en oefenen zich in diversiteit. Want vrijheid vieren doe je in verbinding. Single-zijn is geen tussenfase of momentele status, het is een levenskunst.
Simone van Saarloos (1990) studeerde literatuurwetenschap en filosofie in Amsterdam. Ze is freelance publiciste en schrijft drie keer per week een column voor NRC.Next.
Voor meer informatie over de debatavonden in De Balie en toegangskaarten kunt u hier terecht.