In april vindt de eerste editie van het International Literature Festival Utrecht (ILFU) plaats. Het evenement is de opvolger van wat voorheen ‘City2Cities’ heette. Vrijdag 22 en zaterdag 23 april presenteert het ILFU het beste wat de internationale romankunst op dit moment te bieden heeft.
Tijdens de twee ILFU festivalavonden vult het Postkantoor Neude zich met het beste wat de internationale romankunst te bieden heeft. Onder de bogen van de indrukwekkende hal – waar men vroeger in de rij stond voor postzegels en briefkaarten – komen schrijvers vanuit alle windstreken samen en gaan in gesprek over de kracht van de roman. Van een literaire thriller die tegelijk de betrouwbaarheid van taal fileert tot de wonderlijke beschrijving van een leven vol elektriciteit dat o.a. voert naar Noorwegen, Bosnië en Congo. De ILFU-auteurs van dit jaar zochten ieder op hun eigen manier met succes de grenzen van het genre op.
zaterdag 23 april 20:00-23:30
Postkantoor Neude
Utrecht
Een van de beste politieke satirische romans is ongetwijfeld Jonathan Coe’s What A Carve Up! uit 1994: een boek vol humor en literaire spelletjes, maar tegelijk een felle aanklacht tegen het ‘Thatcherisme’ waarin de vrije markt ideologie voor alles gaat en de fictieve Winshaw familie symbool staat voor de kleine elite die alle touwtjes in handen heeft. In de huidige tijd lijkt Margaret Thatchers invloed nog altijd niet tanende. Dus alle reden voor een deel twee, zou je zeggen.
En toch is Nummer 11 niet zomaar een sequel, suggereert ook een wat curieuze zin ergens in het boek zelf: ‘Sequels which are not really sequels. Sequels where the relationship to the original is oblique, slippery.’ De verwijzingen tussen Coe’s nieuwste roman en de roman waarmee hij in de jaren negentig internationaal doorbrak dienen een ander, meer duister doel dan enkel het verhaal een vervolg geven: ‘I think things are worse now, in the sense that everything I was railing against in What a Carve Up! we’ve now become resigned to.’ (Coe in The Telegraph). In Coe’s satire schuifelen de Britten (en wij Nederlanders wellicht ook) allemaal door een natie waar we zelfs geen controle meer over proberen te krijgen. In plaats daarvan vermaken we ons met oppervlakkige berichtjes op social media en filmpjes van B-sterren die insecten eten.En in vele opzichten lijkt Nummer 11 ook heel erg op zijn twintig jaar oudere voorganger. De weinige personages die What A Carve Up! (in Nederland verschenen als Het moordend testament) overleefden, komen terug in Nummer 11. Ook is het wederom een voor Coe zo kenmerkende politieke satire en ditmaal is de afstand tussen de elite en het gewone volk groter dan ooit.
Kommer en kwel dus, maar net als in What A Carve Up! gaat Coe’s grimmige beeld van de stand van zaken gepaard met een flinke dosis (Britse) humor, prachtig uitgewerkte personages en onverwachte plotwisselingen waardoor je gedurende 400 pagina’s vergeet je Facebook tijdlijn te checken. Heel even maar, natuurlijk. Want de social media trekken aan ons allemaal: ook Jonathan Coe is inmiddels op Twitter te vinden (@jonathancoe)