Lisbeth Imbo spreekt op de boekpresentatie van Patricia, de nieuwe roman van Peter Terrin. Lees de toespraak hieronder terug.

Laudatio

vragen, veel vragen blijven er over na het lezen van het nieuwste en hopelijk niet laatste boek van Peter Terrin
dat geeft altijd een dubbel gevoel
want willen we niet altijd antwoorden
antwoorden op de grote levensvragen
wie zijn we
waar gaan we naartoe
wat is hier nu in godsnaam de bedoeling van
en hopen we die antwoorden niet te vinden bij een ander
die er zoals Peter over nagedacht heeft

maar misschien is het ook maar goed
dat er geen antwoord kwam
want welk antwoord zou goed genoeg zijn?
welk antwoord zou de rust brengen die we soms zoeken
de troost
het verlossende antwoord op ons lot

géén passend sluitend antwoord biedt ook de kans
om elke dag weer op zoek te gaan naar een ander antwoord
een andere oplossing
een andere uitweg uit dit aardse bestaan

net als de vrouw uit Peters boek
net als velen onder u
snak ook ik er geregeld naar dit alles
even
achter te laten
snel weg te rennen en misschien ooit weer, nooit meer terug te komen
de pagina om te draaien en te herbeginnen
toen ik nog hoofdredacteur van een krant was reed ik soms de parking op en zat ik met de handen op het stuur voor me uit te staren, boven mij bevond zich een redactie die al helemaal tot leven was gekomen
daar moest ik weer in die rol stappen van zij die het wel wist waar het heen moest
op een dag zei een grote baas dat het moment dat je niet met volle goesting de oprit oprijdt je weet dat dit niet langer je plek is
ik wist meteen dat ie gelijk had
misschien was dit wel nooit de plek geweest
maar wat voor moed vergt het dat stuur om te keren en terug te draaien
als je al kan : terug-draaien
dat vergt de moed van zij die niet weten waarheen maar die dat toch willen proberen
durven proeven
weg stabiliteit
weg geplaveide, vastgeroeste paden
weg rust

de andere kant uitrijden, zoals ook zij in Patricia doet, is spannend
maar ook bevrijdend
weg de andere weg op
een weg die open ligt en een belofte inhoudt
dat er meer te beleven valt
dat er meer in ons zit dan wat we er na al die jaren van gemaakt hebben
de rol die we voor onszelf hebben gecreëerd, die anderen voor ons zelf hebben geboetseerd
u herkent het vast
die momenten waarop je zou willen uitschreeuwen dat jij niet die vrouw bent die anderen van je gemaakt hebben, de momenten dat je met je hakken een deuk witl slaan in dat beeld dat al je woorden kleurt en je handelen steeds doet passen in een gietvorm die zij voor je hebben gemaakt

let’s face it, we zijn allemaal hashtaggen geworden
woorden die onder ons beeld zetten om dat beeld toch maar te sturen, bij te sturen
tot wat wij denken dat wenselijk is
te sterk, te kwetsbaar, te fragile, te passioneel, te whatever –
hoe bevrijdend zou het niet zijn dat even te kunnen hertekenen?
niet te moeten voldoen
meer te zijn dan verwacht, anders, uitzinniger of net bedaarder
gewoon terug te keren tot onze core
die beslissende hartslag
zonder de teleurstelling in de ogen te zien van zij die ons, of een deel van ons, beweren te beminnen
zonder het schuldgevoel omdat we onze grenzen hebben overschreden en de andere loslieten
zonder de wanhoop als we even onszelf daarbij kwijtraken

de vrouw in Peters nieuwe boek grijpt die kans wanneer die zich plots in een plons voordoet
haar instinct neemt over
ze laat haar kind achter – welke moeder denkt daar soms wel niet aan? –
beent weg en stapt de wagen in
en stuurt haar leven een andere weg op
de twijfel slaat geregeld toe
het schuldgevoel – want wie laat nu zijn kind, zijn man, het perfecte huis achter
of toch – wie weigert die schijn hoog te houden?
maar wie losbreekt moet ook een plek vinden
bekenden bieden geen soelaas
onbekenden laten het wel toe om je heruit te vinden
even te leven op het ritme van je eigen lichaam
de autosleutels steeds binnen handbereik
om in en uit dat nieuwe leven te stappen
tot de keuze zich stelt
en een terugkeer zich opdringt
al weet je dat je nooit meer dezelfde zal zijn, kan zijn
je ziet je eigen leven met een andere blik
een blik die keuzes biedt, mogelijkheden
een blik die alles verandert

van bij de eerste zin tot de laatste snik zit het boek gevangen in een soort beklemming, een soort suspense: wie is deze vrouw echt? wat is waar van haar leven? wat is illusie? wat is wenselijkheid en wat werkelijkheid? is spreken zilver en zwijgen goud? hoe ver kan je weglopen voor je door jezelf wordt ingehaald? en kunnen we zonder die ander die ons beeld bepaalt?

af en toe krijgen we haken om ons aan op te trekken, sleutelzinnen die pas bladzijden laten hun ware karakter tonen
niets is wat het lijkt
niemand is wie we denken te zijn
dat maakt dit boek een verslindende zoektocht, een spiegel van ons eigen constructies, een veilige ruimte om zelf op zoek te gaan.
Die zo vereiste veiligheid is de verdienste van Peter Terrin. Waar zijn personage af en toe in paniek slaat en de weg bijster is, houdt hij de regie strak in handen. Geen woord te veel, geen beeld misplaatst. Het scherpe oog van de fotograaf Terrin kent zijn verlengstuk in de vaste pen van de schrijver. Met precisie en zin voor detail neemt hij ons mee in de geconstrueerde wereld van deze vrouw, waar de twijfel heerst.

Maar dit boek gaat niet alleen over wie we zijn, in onze ogen en die van een ander. Het gaat er ook over dat we die andere nodig hebben, om ons beeld te vervolledigen. Connectie te maken.

Daarom is het ook zo mooi dat dit boek het resultaat is van twee verwante, verweven zielen. Om zijn eigen vrouwelijke kant te exploreren door in de huid en vooral het hoofd van een vrouw te kruipen, nam hij zijn geliefde Valeria in vertrouwen. Zij las en stuurde bij, en tilde hem zo nog tot een hoger niveau.
Hoe ik dit weet?
gewoon door naar de radio te luisteren
klara zowaar (er zijn nog luisteraars)

ik vond het ontwapenend hoe Peter vertelde over de actieve en bepalende rol van zijn geliefde in het ontwikkelen van deze roman. Het gebeurt zelden dat een kunstenaar zijn muze en metgezel zo mooi mee in het licht zet, en dus hulde, Peter en, dankjewel Valeria!

ik ga stilaan afronden, wie mij kent weet dat ik meer een vrouw van vragen dan van antwoorden ben, maar ik wil toch graag besluiten met Peter te danken.

Met Patricia bewijst hij, naast zijn meesterschap (maar moest dat nog beweze?) dat hij een mens, zij het nu een man of een vrouw, weet te doorgronden, de essentie weer te geven zonder veel franjes. Amper 200 bladzijden heeft hij nodig om ons op een dwaalspoor van onszelf te brengen en achter te laten met vragen en verlangens.

Patricia, wie ze ook voor u moge worden, is een boek om Succulent te Savoureren

dankjewel Peter Terrin