Onlangs verscheen Van dode mannen win je niet van Walter van den Berg. De auteur was te gast in het radioprogramma Kunststof, waar hij in gesprek ging met presentator Jellie Brouwer over zijn nieuwe roman. U kunt de uitzending hier terugluisteren.

Walter van den Berg was eveneens te gast in het televisieprogramma Knetterende Letteren. De uitzending, waarin ook Remco Campert te gast was, kunt u hier terugkijken:

Over Van dode mannen win je niet:
De verteller van deze roman kent de regels van het spel. Met overdonderende charme dringt hij binnen in het leven van een vrouw. Als hij eenmaal haar vertrouwen gewonnen heeft, toont hij zijn ware aard. De jeugd van Walter van den Berg werd getekend door een gewelddadige stiefvader. Om de psychologie van het geweld te doorgronden kroop hij in het hoofd van de man die zijn moeder terroriseerde. Het resultaat is deze even ijzingwekkende als hartverscheurende roman, over angst, eenzaamheid, en het doffe geluid van een stomp in de maag.

‘Tweehonderd pagina’s lang komt een man aan het woord met een kort lontje. De mooiste scenes lijken op fragmenten uit The Sopranos, waarin boeven hun leven denken te kunnen beteren.’ **** – NRC Handelsblad
‘Alleen al de titel van Walter van den Bergs derde roman, Van dode mannen win je niet, grijpt je bij de strot. Die greep verstevigt de auteur gaandeweg en aan het einde van de rit laat hij de lezer ademloos achter.’ **** – De Telegraaf
‘Van den Berg schrijft korte zinnen, feitelijk schijnbaar zonder emotie of lading. En juist daardoor slaagt hij erin de spanning ruim 200 pagina’s in te houden…’ – Knetterende Letteren
‘De ik-figuur in Van den Bergs nieuwe roman is een personage om kippenvel van te krijgen. (…) De koele berekening van ’s mans modus operandi is kundig verbeeld met de minimalistische schrijfstijl en emotieloze toon.’ – Nu.nl
‘Van den Berg schrijft in korte, kale zinnen zonder opsmuk. Onder de woorden is een constante dreiging voelbaar. Een vergelijking met de Amerikaan David Vann, die ook dreigend proza vanuit de zwarte ervaringen in zijn jeugd schrijft, is onontkoombaar. (…) Woorden als mokerslagen.’ – De Telegraaf
‘Zelfs tot op het laatst toont Van den Berg het geweld niet. Juist hierdoor krijgt het boek een bewonderenswaardige benauwende focus, alsof je door een tunnel loopt en je steeds wordt gezegd dat je alleen naar de wand links van je mag kijken.’ – De Groene Amsterdammer
‘Van den Berg toont het allemaal koeltjes en scheert toppunten van sarcasme wanneer hij beschrijft hoe Wesley, het getormenteerde kind, later computerspelletjes begint te maken met een ziekelijke, op huiselijk geweld drijvende inhoud.’ – Knack
‘Barokke uithalen vind je niet in Van dode mannen win je niet, er valt ternauwernood één metafoor te bespeuren. En toch is de roman een hondse dreun die het leed achter de statistieken over geweld binnen het gezin tastbaar maakt. (…) Maar vergis je niet, de schaarse momenten waarin van den Berg de mechanismen onthult waarachter de man zich verbergt, zijn niet mis te verstaan. (…) Zoveel emoties losweken, in een van opsmuk ontdane stijl: het is weinigen gegeven. Van den Berg schreef een roman met de rauwheid van een film van de gebroeders Dardenne, en dat wil wat zeggen.’ – Cutting Edge