‘Ondanks het succes van zijn novelle Treindromen is de Amerikaanse schrijver Denis Johnson in Nederland nog relatief onbekend. Een spreekwoordelijke writers writer. Onterecht. Elk boek van Johnson telt tientallen zinnen die beter zijn dan menig oeuvre. … In De lachende monsters schept hij met trefzekere beschrijvingen en in groteske en fijnzinnige details een wereld waar je gerust een oude vrouw kan aanrijden, voor dood kan laten liggen en vol gas weg kan jakkeren, de onaantastbaarheid in. … Johnson wisselt eigent zich de conventies van verschillende genres toe, om ze tot het breekpunt op te rekken, maar steeds weer schrijft hij over mannen die het spoor bijster zijn geraakt. Ze onttakelen, reflecteren de krankzinnigheid van de wereld en zijn hopeloos alleen. … Een genot. Niet zoals een chocoladetaartje een genot is, maar zoals een whisky sour, op een te klamme nacht in een te ver land dat half echt voelt en half gedroomd.’ - NRC Handelsblad (Auke Hulst) ****
‘Een cultschrijver met een duizelingwekkende veelzijdigheid. … Een wervelende literaire spionageroman. Een waar spiegelpaleis aan intriges. … Maar de grootste kracht is ook nu weer Johnsons proza: zijn grimmige oneliners en vervreemdende, filmische beelden; de manier waarop hij de sfeer van Afrika in Graham Greeneachtige details tot leven wekt en je meevoert in zijn moderne Heart of darkness.’ - Het Parool (Dirk-Jan Arensman) ****
'De veelzijdige schrijver Denis Johnson heeft dit keer een spionageachtige roman afgeleverd. In een verraderlijk Afrika voltrekken zich bijna hallucinatoire gebeurtenissen. (...) Klassiekers uit de spionageroman maken hun opwachting. Maar waar die ingredienten in een gewone spionageroman tot bloedstollende confrontaties en heroische actie zouden leiden, toont Johnson zijn lezers vooral een wereld van platvloers opportunisme, falende communicatie en menselijk onvermogen.' **** - De Volkskrant
‘Tijdens het lezen van De lachende monsters moest ik achtereenvolgens denken aan Don DeLillo, John Le Carre, Graham Greene en Joseph Conrad ( Heart of Darkness). Jazeker, hij heeft dat niveau van die groten gehaald, die kan hij in zijn zak steken. … Met De lachende monsters schreef Johnson een evocatieve roman over vriendschap in een ongrijpbare, nihilistische wereld. Vriendschap als strohalm te midden van duisternis, geheimen, gevaar en waanzin. Geen romantische vriendschap, maar vriendschap gebaseerd op verwantschap met de ander. … Over het wonder dat de loner heel soms een evenknie treft en niet langer alleen hoeft te zijn, ook daarover gaat het in De lachende monsters.’ - Vrij Nederland (Jeroen Vullings)
'Een literaire prestatie. ... Johnson is een meester van het sprekende detail, daarin maakt hij de Afrikaanse 'droogte' voelbaar en weet hij diep in het Congolese 'Heart of Darkness' door te dringen. (..) De lachende monsters is een veelstemmig lied met bewust aangebrachte valse en dubbelzinnige tonen.’ - De Groene Amsterdammer (Graa Boomsma)
‘Een eigentijdse 'Heart of Darkness'. … De wereld is een onherbergzaam, surrealistisch oord bij Denis Johnson, maar hij schildert hem zo overtuigend als een 21ste-eeuwse Jeroen Bosch.’ - Trouw
‘Johnson kan bijna alles. De lachende monsters is als een koortsdroom vol lucide momenten.’ - De Persdienst
Het Parool: vermelding beste boeken van 2014: ‘De lachende monsters was het zoveelste bewijs van zijn wonderlijke, ontregelende meesterschap.’
NRC Handelsblad beste boeken 2014: ‘Elk boek van Johnson (1949) telt tientallen zinnen die beter zijn dan menig oeuvre. (..) Een genot.’ **** ‘Een bloedstollend verhaal waarmee Johnson zich als schrijver bij de grootsten mag voegen.’ - Marie Claire