Ruth Lasters schrijft een wonderlijk heldere roman over onze verwarrende wereld

In een badstad waar de vastgoedprijzen in vrije val zijn, leent een familie haar strandmeubilair uit aan een gezin asielzoekers. Als de gastvrije eigenaars ook nog eens een Afrikaanse vlag op hun strandcabine schilderen tussen de eerder traditioneel versierde hokjes, is voor sommige bewoners het hek van de dam.

Thérèse Eeckhout slaat het allemaal gade vanuit haar appartement en vat sympathie op voor zij die de verloren grandeur van de kustplaats niet toeschrijven aan de overvloed aan armoedzaaiers, maar aan de te smalle dijk, die dient heraangelegd te worden.
Verstrikt in eenzaamheid zit er voor de oude dame uiteindelijk niets anders op dan toeristen aan te spreken en uit te nodigen in haar flat.

In Vlaggenbrief zet Ruth Lasters in heldere bewoordingen een zomer neer waarin het ene individu zich probeert los te scheuren van groepsdruk, terwijl het andere net aanhechting zoekt bij iedereen, nu eens ten koste van zichzelf, dan weer van alles.