Allard Schröder (1946) is schrijver, essayist en dichter. Hij debuteerde met de roman De gave van Luxuria (1989), twee jaar later gevolgd door De muziek van de zwarte toetsen. Daarvoor was hij actief als tekstschrijver en vertaler. Raaf (1995, Halewynprijs) is zijn eerste roman die verscheen bij De Bezige Bij. Het spannende verhaal ontrolt zich tijdens een eindeloze hittegolf die van stad en land een onherbergzaam oord maakt. Ook in de verhalenbundel Het pak van Kleindienst (1996) is de sfeer dreigend en mysterieus en telkens bouwt Schröder in slechts een paar bladzijden een meeslepend plot. De roman Grover (2000) vertelt het verhaal van de zoon van een garagehouder in de provincie, die na een slippertje met de mondaine Madeleine Bork zijn leven danig in de war ziet lopen. Grover werd bekroond met de ECI-prijs en genomineerd voor de AKO Literatuurprijs.
De grote doorbraak voor Schröder kwam met de roman De hydrograaf (2002), een sfeervolle roman waarin de wetmatigheden van de zee zich spiegelen in die van de liefde. Het is de geschiedenis van Franz von Karsch die in het voorjaar van 1905 in Hamburg scheep gaat naar Valparaiso, om de wet van de zeegang wetenschappelijk te doorgronden. Van de De hydrograaf werden 50.000 exemplaren verkocht, daarnaast werd het bekroond met de AKO Literatuurprijs. Het boek werd in verschillende landen in vertaling uitgebracht. Hierna verschenen de roman Favonius (2005), de essaybundel Nieuwe tijden (2006), en de romans De econome (2008) en Amoy (2009), Wenst (2009) en De dode arm (2013). Die laatste roman stond op de shortlist van de AKO Literatuurprijs 2013. Ook maakte Schröder in 2011 zijn debuut als dichter met de bundel Het meisje met de afstandsbediening.