Het stijgend aantal singles wordt vaak geduid als een symptoom van individualisering en epidemische bindingsangst. Mensen zouden geliefden ‘shoppen’, aan keuzestress lijden, overgave missen en geen toewijding tonen. In plaats van de exclusieve relatie als de ultieme verbinding te zien, vraagt Simone van Saarloos zich af hoe we op individuele wijze relationeel kunnen leven. In Het monogame drama stelt zij dat singles de wereld verbeteren: ze spreiden hun sociale risico, gaan gevarieerde verbintenissen aan en oefenen zich in diversiteit. Want vrijheid vieren doe je in verbinding.
Single-zijn is geen tussenfase of momentele status, het is een levenskunst.